Η συνέντευξη τύπου της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών χωρίς εμάς...

Είναι η τρίτη συνεχόμενη χρονιά που θα βρισκόμασταν στο πάνελ  με τον νέο διευθυντή της ΚΟΑ, για να σας παρουσιάσουμε τον νέο προγραμματισμό της  Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών αλλά για κάποιο λόγο δεν μας κάλεσαν στο πάνελ....

Και δεν ξέρουμε αν θα ήταν καλύτερα ή χειρότερα, αφού τα ίδια ακριβώς πράγματα θα λέγαμε όπως εδώ και τρία χρόνια:  Δεν έχουμε μουσικούς και δεν έχουμε χρήματα. Και θα προσθέταμε ίσως, με κίνδυνο να χαρακτηριστούμε ως ο βαθύς συνδικαλισμός της ΚΟΑ, τις αβάστακτες μειώσεις μισθών.

Η συνέντευξη τύπου έγινε. εμείς κάτω και όχι στο πάνελ, όλα κίνησαν ομαλά, χειροκροτήσαμε την νέα καμπάνια, τα χέρια των βιοπαλεστών που είναι ίδια, στον ίδιο ρυθμό και την ίδια αρμονία με τα χέρια των μουσικών, αλλά η διαπίστωση της στασιμότητας των ανεπίλυτων προβλημάτων που μας ταλανίζουν τα τελευταία χρόνια,  μα  οδηγεί στην αυτονόητη απορία, που έχουμε όλοι οι άνθρωποι που εμπλεκόμαστε στην παραγωγή πολιτισμού και τέχνης: 
Αλήθεια πόση βάση έχει η άποψη που εκφράστηκε κάποια στιγμή περί μη κρατικοδίαιτης τέχνης;

Σε μια χώρα υπό χρεωκοπία αξιών, ήθους,  παιδείας, πολιτισμού,  όπου άνθρωποι μαχαιρώνουν ανθρώπους στους δρόμους εξ’ αιτίας διαφορών στις πολιτικές  πεποιθήσεις,   είμαστε απολύτως σίγουροι, ότι είναι κάτι παραπάνω από αναγκαίο, το κράτος να είναι αυτό που  κυρίως παράγει τους απαραίτητους οικονομικούς  πόρους  για  να αναπτυχθεί η παιδεία  και ο πολιτισμός σε κάθε του μορφή.

Σε μια χώρα που τα ήθη καταρρέουν,  χρειάζεται το κράτος να μπει μπροστά και όχι απλά να στηρίξει την παιδεία και τον πολιτισμό, αλλά να είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση, ώστε επενδύοντας στην παιδεία , την τέχνη και τον πολιτισμό να δομήσουμε σιγά-σιγά μια κοινωνία ανθρώπων πεπαιδευμένων, πολιτισμένων, μια κοινωνία  χωρίς χρώμα, χωρίς πολιτικές ταμπέλες, χωρίς οικονομικά μεγέθη, χωρίς κοινωνικές διαφορές και ανισότητες, με σεβασμό στον άνθρωπο , τη φύση, τη ζωή.

 

Η μη κρατικοδίαιτη τέχνη προϋποθέτει καταρχήν ύπαρξη χορηγών. Αλήθεια πόσους Νιάρχους και Λάτσηδες διαθέτει  αυτή η μικρή χώρα και πόσοι από αυτούς θα σήκωναν στους ώμους τους το βάρος της χρηματοδότησης του πολιτισμού και της παιδείας;    Και για να επικεντρώσουμε στον τομέα μας, ποια ορχήστρα στον κόσμο ζει από τα έσοδά της και τις χορηγίες, χωρίς την σταθερή εισροή χρημάτων στα ταμεία της από το κράτος; Καμία απολύτως.

Κρατικοδίαιτη τέχνη από την άλλη σημαίνει, ότι οι άνθρωποι, που ασχολούνται στον χώρο των τεχνών, θα μπορούν αναπόσπαστοι να παράγουν την τέχνη τους και να επιτελούν το λειτούργημά τους, αφοσιωμένοι  στο έργο τους, χωρίς να χρειάζεται να βγαίνουν στην ανύπαρκτη αγορά εργασίας αναζητώντας τους απαραίτητους πόρους για να επιβιώσουν.

Κρατικοδίαιτη τέχνη όμως σημαίνει και ότι ο κάθε άνθρωπος μπορεί να έχει πρόσβαση και να γίνεται κοινωνός του παραγόμενου έργου της τέχνης.

Νιώθουμε μερικές φορές, ότι υπάρχει μια καχυποψία για το ποιόν των ανθρώπων που ασχολούνται με την τέχνη και δη με την μουσική, που είναι ο χώρος μας. Ακούμε σχόλια, ευτυχώς μεμονωμένα και ελάχιστα περί βαθέως συνδικαλισμού στον χώρο μας και είναι άδικο, πολύ άδικο, διότι γνωρίζουμε πολύ καλά τι κόπους και τι θυσίες σε ανθρώπινο αλλά και σε οικονομικό επίπεδο έχει κάνει ο καθένας από εμάς, για να φτάσει να κάθεται στην ακρούλα μιας καρέκλας μέσα στην ορχήστρα μας.  

Πόσες ατελείωτες ώρες μελέτης, που μας συνοδεύουν μέχρι το τέλος της καριέρας μας, σε οποιεσδήποτε συνθήκες, πόσοι κάλοι στα δάκτυλα, το στέρνο, τα χείλη, τον λαιμό, πόσα απίστευτα έξοδα για δίδακτρα, αγορά και συντήρηση οργάνων, αγορά μουσικού υλικού, σεμινάρια, αεροπορικά εισιτήρια κλπ ακόμη και σήμερα ως επαγγελματίες μουσικοί κάνουμε. 

Πόσες αγωνίες και άγχη συνοδεύουν κάθε μας στιγμή είτε είμαστε πάνω στη σκηνή είτε στην διάρκεια της μελέτης.

Πόσο η αγωνία μας και ο προβληματισμός μας για την ορχήστρα μας γίνεται  ο μόνιμος συνοδός μας ακόμη και στον ελεύθερο χρόνο μας;  Έχετε βρεθεί ποτέ σε ένα καφέ, ας πούμε, δίπλα σε μια παρέα μουσικών; Θα τους αναγνωρίσετε αμέσως, διότι δεν θα ακούσετε τίποτε άλλο να συζητούν παρά για την ορχήστρα τους, τους προβληματισμούς τους, τις σκέψεις τους, τις αγωνίες τους… Εμμονή σας λέω…

Η τέχνη είναι μεράκι. Η τέχνη είναι τρόπος ζωής. Όταν μας κρίνετε λοιπόν (και δεν εννοώ την κριτική των μουσικοκριτικών), θα πρέπει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σας να έχετε, ότι αυτοί οι άνθρωποι εκεί πάνω στη σκηνή είναι δοσμένοι, σε αυτό που κάνουν, με όλο τους το είναι  και υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει να ερμηνεύετε οτιδήποτε συμβαίνει.

Τι πιστεύετε; Αν οι ορχήστρες πάψουν να υπάρχουν εμείς θα πάψουμε να είμαστε μουσικοί;  ΟΧΙ βέβαια!  Ο μουσικός πεθαίνει με το όργανο αγκαλιά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε ανάγκη να γίνουν οι συνθήκες μας καλύτερες. Ότι δεν έχουμε ανάγκη να στηρίξουμε το κλάδο και τον χώρο μας. Ότι δεν έχουμε  ανάγκη  να είμαστε άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι άνθρωποι  και πως δεν είναι δυνατό να μένουμε περιχαρακωμένοι  στον χώρο μας και να μας αφήνουν αδιάφορους όσα συμβαίνουν γύρω μας.
 

Σε αυτήν την συνέντευξη  λοιπόν, που δεν είχαμε θέση στο βήμα, θα ζητούσαμε από τους  φίλους παρευρισκόμενους δημοσιογράφους να μας στηρίξουν. Τώρα περισσότερο από ποτέ. Τώρα που έχουμε όμορφα προγράμματα, αλλά δεν έχουμε πόρους να τα διαφημίσουμε. Τώρα που έχουμε ποιότητα και επίπεδο καλύτερο, αλλά ανεπαρκή αριθμό μουσικών.

Θέλουμε ο αναγνώστης να ανοίγει την εφημερίδα  και να διαβάζει για μας συνεχώς. Θέλουμε οι αρμόδιοι υπουργοί να δέχονται συνεχώς την  όχλησή σας για την εγκατάλειψη των ορχηστρών.  Θέλουμε να μας βοηθήσετε να γίνει κατανοητό σε όλους, ότι είμαστε εδώ, καλύτεροι από ποτέ, αλλά θέλουμε μουσικούς.  Και θέλουμε και πόρους για την ορχήστρα!

Και θέλουμε ορχήστρες παρούσες και ενεργές και όχι πρώην και κατηργημένες! Το ίδιο και για τις χορωδίες!
 

Σε αυτήν την συνέντευξη τύπου που δεν ήμασταν στο πάνελ, θα ευχαριστούσαμε όμως και το ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, που έρχεται να καλύψει ένα από τα πολλά κενά που αφήνει το κράτος, στο χώρο των εκπαιδευτικών και κοινωνικών μας προγραμμάτων.
Και ένα μεγάλο ευχαριστω στην Αλίκη Φιδετζή, που έτρεξε από πλευράς Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για να φτάσουμε σήμερα να έχουμε αυτήν την τόσο χρήσιμη και γόνιμη συνεργασία με το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Σε 20 πόλεις στην Ελλάδα θα πάνε μικρά μουσικά σύνολα της ΚΟΑ, όπου θα έρθουν σε επαφή με παιδιά που σπουδάζουν μουσική,   θα ακούσουν  τις απορίες τους, θα κάνουν μαθήματα αλλά και κοινές συναυλίες. Κάθε πόλη θα έχει το βραβείο της. Μια υποτροφία ενός έτους ή ένα όργανο για τον σπουδαστή που θα επιλέγεται.

40 συναυλίες μέσα στην Αττική, πάλι από μικρά σύνολα της ΚΟΑ, σε περιοχές που βιώνουν την κρίση σε μεγαλύτερο μέγεθος, σε σχολεία και ιδρύματα, ή κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν την δυνατότητα να έρθουν σε εμάς. Εμείς θα πάμε εκεί να αναπτύξουμε κοινωνικούς και εκπαιδευτικούς δεσμούς και σχέσεις μέσα από το υπέροχο πρίσμα της μουσικής!

 

Εμείς και η μουσική μας!