Του Νικου Α. Δοντα
Σαν τελείως διαφορετικό σύνολο ήχησε η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (ΚΟΑ) κατά την εναρκτήρια συναυλία της στο Μέγαρο Μουσικής στις 7 Οκτωβρίου υπό τη διεύθυνση του Βασίλη Χριστόπουλου, του νέου της καλλιτεχνικού διευθυντή. Οι επιφυλάξεις που εύλογα δημιουργούσε το φιλόδοξο πρόγραμμα της βραδιάς, άρθηκαν από την πρώτη στιγμή και οι εκπλήξεις συνεχίστηκαν αμείωτες μέχρι το τέλος.
Χέντελ, Χοβχάνες και Ντεμπισί περιλάμβανε η συναυλία, συνθέτες διαφορετικών εποχών με διαφορετικές απαιτήσεις. Από τη μέχρι σήμερα εμπειρία, ο Χέντελ έμοιαζε να αποτελεί τη μεγαλύτερη πρόκληση για την πρώτη ορχήστρα της χώρας. Οχι μόνον επειδή η ΚΟΑ δεν μας έχει συνηθίσει στην πειθαρχία και στο συντονισμό που απαιτούν τα έργα του μπαρόκ ειδικά από τα έγχορδα, αλλά και επειδή η ενασχόληση με την αισθητική της συγκεκριμένης εποχής ουδέποτε υπήρξε ανάμεσα στις προτεραιότητές της.
Επιπλέον, τα πρόσφατα χρόνια η ακουστική εμπειρία του αθηναϊκού φιλόμουσου κοινού έχει εμπλουτιστεί από ερμηνείες διάσημων ξένων συνόλων με όργανα εποχής, αλλά και από αυτές της Καμεράτας υπό τον Γιώργο Πέτρου.
Ετσι λοιπόν ξάφνιασε η εξαιρετική απόδοση της 1ης και της 2ης Σουίτας από τη «Μουσική των νερών». Χάρη σε συνολικά γοργές ταχύτητες και συνεχείς αντιθέσεις δυναμικής ο Χριστόπουλος πέτυχε τη μεγαλοπρέπεια του ύφους, χωρίς τον βαρύ ή άκαμπτο ήχο που συνήθως συνοδεύει σύνολα με σύγχρονα όργανα στο ρεπερτόριο αυτό. Εχοντας κατανείμει πρώτα και δεύτερα βιολιά στα αριστερά και δεξιά του, τα τσέλα στο κέντρο και τα κοντραμπάσα πίσω αριστερά, δημιούργησε ευχάριστα στερεοφωνική ηχητική εικόνα. Σε άριστη κατάσταση ήσαν όλα τα πνευστά, ξύλινα και χάλκινα: όμποε, φαγκότο, έξοχα κόρνα και εντυπωσιακές τρομπέτες. Σε ταυτοφωνία ή διάλογο, σε σολιστικό ρόλο ή σε συνομιλία με άλλες ομάδες οργάνων, τα πνευστά απογείωσαν την ερμηνεία. Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στον ομποΐστα Δημήτρη Βάμβα, εξαίρετο σε όλο το έργο.
Φάλαινες και Ντεμπισί
Το δεύτερο μέρος της συναυλίας ξεκίνησε με το έργο του Αλαν Χοβχάνες «Και ο Θεός έπλασε τις μεγάλες φάλαινες», σύνθεση ατμοσφαιρική, έντονα συγκινησιακή, εμπλουτισμένη με ηχογραφημένους ήχους από τα μεγάλα θαλάσσια θηλαστικά.
Από κάθε άποψη πολύ απαιτητικότερο ήταν το τελευταίο έργο της βραδιάς, η «Θάλασσα» του Κλοντ Ντεμπισσί. Ακόμα μία φορά οφείλει να υπογραμμίσει κανείς τον πειθαρχημένο και συντονισμένο ήχο ιδιαίτερα στα έγχορδα, καθώς χάρη σε αυτόν η μουσική αποκτούσε διαφάνεια που επέτρεπε να παρακολουθεί κανείς με σαφήνεια τις σαφώς διακριτές ενότητες του έργου και τη διαδοχή τους.
Ιδού λοιπόν ένας αρχιμουσικός με συγκεκριμένο όραμα για ήχο και αισθητική, αλλά κι ένας άνθρωπος που μοιάζει ικανός να πετύχει τους στόχους του. Η συνέχεια αναμένεται με ενδιαφέρον.
Καθημερινή 16/11/2011
Επίσης διαβάστε κάνοντας κλικ πάνω στην λέξη εδώ μια ακόμη ενδιαφέρουσα κριτική από το ιστολόγιο Παραθέματα Λόγου
αλλά και ο Δημήτρης Γκιώνης γράφει για μας στην εφ. Ελευθεροτυπία για το νέο μας ξεκίνημα, αλλά και την περικοπή της χρηματοδότησης μας από το ΥΠΠΟΤ στην στήλη του
"Ετσι κι Αλλιώς" , που πάντα ξέρει πως να χτυπά τα κακώς κείμενα και να προβάλλει τα καλώς καμωμένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου