<<Ήταν μια συνάθροιση
μικρογραφία της χώρας; Ίσως κι έτσι. Μία συνάντηση με αδημοσίευτες
προοπτικές και ανεπίδοτες αγωνίες και ρεπορτάζ που δεν θα
γραφτούν και ιδιότητες που καταργήθηκαν μέσα σε μια μέρα και
βεβαιότητες που έπαψαν ξαφνικά και οριστικά να είναι αυτονόητες. Και
απέναντι σε όλα αυτά, τι; Μια πεισματική παραμονή σε ό,τι υπήρξαμε; «Δε
χανόμαστε» που είπε κι εκείνη. Κι ας έχουμε ήδη κάπως χαθεί. >>
Οι
σκέψεις ανήκουν στην Ναταλί Χατζηαντωνίου, δημοσιευμένες στο e-Tetradio μετά τη συνέντευξη
τύπου για την παρουσίαση του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών στις !5 Μαΐου,
όταν παλιότερα, σχεδόν από Σεπτέμβρη γνωρίζαμε πάνω κάτω τον προγραμματισμό του
Φεστιβάλ .
Κάποτε η
ΚΟΑ έδινε τέσσερις συναυλίες στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών. Σήμερα υπάρχει μια ανακοινωμένη συναυλία μας,
για την οποία δεν έχουμε καν τη δυνατότητα μιας κανονικής γενικής δοκιμής αφού η γενική μας θα γίνει πιθανότατα δυο
ημέρες πριν και μέσα στο σκηνικό της Λυρικής και μια δεύτερη συναυλία, που ανακοινώνεται μόλις
σήμερα
Τι
σημαίνει αυτό για σας; Ουσιαστικά τίποτε, πέρα από μια όχι πολύ έγκαιρη
ενημέρωση, αλλά έχετε όλο το περιθώριο να αγοράσετε τα εισιτήριά σας!
Τι
σημαίνει αυτό για μας; Ότι η ζωή μας, η καθημερινότητά μας είναι στον αέρα.
Πότε θα έχουμε πρόβες; Πρωί ή βράδυ; Ποιες ημέρες; Τι πρόγραμμα; Τι να
μελετήσουμε; Τι δυναμικό θα χρειαστούμε για την ορχήστρα; Πότε να στείλουμε τα
παιδιά κατασκήνωση; Πότε να προγραμματίσουμε τις εξετάσεις και τις συναυλίες
των μαθητών μας; Πότε να βάλουμε εκείνο
το αναγκαίο ραντεβού με τον γιατρό; Μήπως κι αυτά δεν είναι βεβαιότητες, που
έπαψαν ξαφνικά και οριστικά να είναι αυτονόητες;
Να σας πω λοιπόν
για τις δικές μας αβεβαιότητες;
Ζούμε σε
μια χώρα που καταρρέει και καθημερινά σαν άλλοι δονκιχώτηδες παλεύουμε να
κρατήσουμε την ορχήστρα ζωντανή και κατ’ επέκταση τις ζωές μας και να σταθούμε
όρθιοι, αλλά για πόσο ακόμη;
Ακούμε
παντού τρελά σενάρια συγχωνεύσεων και καταργήσεων ή αλλαγών στα νομικά
καθεστώτα των ορχηστρών.
Σενάριο
πρώτο: Θα συγχωνευτεί λέει η Κρατική Σχολή Ορχηστρικής Τέχνης με τις Κρατικές
Ορχήστρες. Αλήθεια, αυτός που το σκέφτηκε, δεν ήξερε ότι η Κρατική Σχολή Ορχηστρικής
Τέχνης έχει να κάνει με τον χορό και δεν έχει καμία σχέση με τις ορχήστρες ή
ήταν τόσο προχωρημένο μυαλό, που οραματίστηκε κάτι ανώτερο, που τα δικά μας μυαλά
δεν συλλαμβάνουν;
Μετά προέκυψε το δεύτερο σενάριο της
ενοποίησης των Ε.Τ.Ο.Σ. Κ.Ο.Α και Ε.Τ.Ο.Σ. Κ.Ο.Θ.!!! Με έδρα στην Λάρισα λέμε
μεταξύ μας! Συγκλονιστικό σενάριο! Ενοποίηση δυο αμίσθων συμβουλίων, που
απασχολούν το πολύ έως 10 άτομα προσωπικό το καθένα, το οποίο προσωπικό όμως
στην ουσία είναι το διοικητικό προσωπικό των Κρατικών Ορχηστρών. Το ελλιπές
διοικητικό προσωπικό των Κρατικών Ορχηστρών. Και τι κερδίζει το κράτος από
αυτό; Σε χρήμα εννοώ. Μήπως ΜΗΔΕΝ;
Έπειτα ήρθε άλλο σοφότερο τρίτο σενάριο. Κατάργηση εντελώς
των Ε.Τ.Ο.Σ.! Ε.Τ.Ο.Σ. είναι τα ειδικά ταμεία διαχείρισης των οικονομικών των
ορχηστρών και αυτά που στην ουσία, ευτυχώς, έχοντας το περιθώριο να απασχολούν
έως 10 άτομα προσωπικό, επανδρώνουν τις κενές οργανικές διοικητικές θέσεις των
ορχηστρών. Χωρίς αυτά οι Κρατικές
Ορχήστρες μένουν χωρίς διοικητικό προσωπικό και χωρίς χρήματα. Και δεν μπορούν
να λειτουργήσουν. Τι θα κερδίσει το κράτος λοιπόν από τις καταργήσεις δυο
αμίσθων συμβουλίων και τις απολύσεις 10 -15 ανθρώπων με συνολικό μηνιαίο κόστος
μισθοδοσίας γύρω στις 8000 με 10000 ευρώ; Λέτε να καλυφθεί το
δημόσιο χρέος και να σωθεί η χώρα;
Και
φτάνουμε τέλος στο σοφότερο όλων των σεναρίων, τη μετατροπή των Κρατικών
Ορχηστρών σε ΝΠΙΔ με διοικητικό συμβούλιο, Πρόεδρο, διευθύνοντα Σύμβουλο, όχι
πλέον άμισθους και προγραμματισμό και μισθοδοσία που θα βγαίνουν από επιχορηγήσεις και χορηγίες!
Όπως ακριβώς δηλ το Ωδείο Αθηνών, με απλήρωτους μισθούς από το 2010 και τον
διευθυντή του να έχει βγει στη γύρα για να βρει λεφτά κινδυνεύοντας και με
προσωποκράτηση λόγω χρεών στο ΙΚΑ, όπως η Ορχήστρα των Χρωμάτων, μάλλον η πρώην
Ορχήστρα των Χρωμάτων, όπως το Μέγαρο, όπως η Καμεράτα, που οι μουσικοί της
διαβιώνουν με «έναντι» μισθών και ένα
σωρό άλλα τέτοια παραδείγματα. ΝΠΙΔ, που από τα ψίχουλα των επιχορηγήσεων, αν
υπάρχουν, θα πρέπει να γίνεται ο προγραμματισμός και να καταβάλλεται και η
μισθοδοσία των μουσικών και των διοικητικών υπαλλήλων, γιατί φυσικά ποτέ τα
έσοδα των εισιτηρίων, όσα κι αν είναι αυτά, δεν μπορούν να καλύψουν τα έξοδα
ενός καλλιτεχνικού οργανισμού. Ποτέ και πουθενά, σε καμία χώρα στον κόσμο!
Μήπως να
πούμε για την αβεβαιότητα του μισθού; Το
πρώην ειδικό μισθολόγιο των μουσικών, που σήμερα το δεκαπενθήμερο δεν επαρκεί σε ορισμένες
περιπτώσεις ούτε για χορδές. Παρόλα αυτά, έχουμε έναν νόμο που επιβάλλει την
χρήση ιδιόκτητων οργάνων πολύ καλής ποιότητας και σε άριστη κατάσταση….
Όπως και
η συρρίκνωση της ορχήστρας λόγω έλλειψης μουσικών. Μας υποσχέθηκαν τρεις μουσικούς από τους 20
που μας έλειπαν. Αλλά κανέναν δεν πήραμε μέχρι σήμερα, κανέναν Και οι κενές
θέσεις αυξήθηκαν…
Αυτές
είναι μερικές από τις δικές μας αβεβαιότητες. Ευχόμαστε να μην γίνουν πιο
φρικτές …
Ακούμε και
διαβάζουμε παντού για συντάξεις μαϊμού,
για αντλίες και ταξίμετρα που κλέβουν, για φοροφυγάδες, για ανέντιμους δασκάλους, για τεμπέληδες καθηγητές, για το διεφθαρμένο
δημόσιο.
Ας πούμε
ότι είμαστε όλοι τέτοιοι! Τι είναι αυτό που θα μας σώσει; Που θα μας κάνει
έντιμους; Που θα μας βγάλει από την κατηγορία «λαμόγια»; Που θα μας κάνει όλους ενσυνείδητους,
έντιμους πολίτες;
Δεν είναι
κατά κοινή ομολογία η παιδεία και ο
πολιτισμός;
Εμείς υπηρετούμε
και τα δυο. Το έχουμε πει πολλές φορές και θα το λέμε πάντα. Υπηρετούμε την
τέχνη, είμαστε κομμάτι του νεοελληνικού πολιτισμού και ταυτόχρονα
εκπαιδεύουμε. Όμως για πόσον καιρό
ακόμη; Για πόσον καιρό ακόμη θα
στεκόμαστε όρθιοι;
Είχα πει
δεν θα γκρινιάξω. Είχα υποσχεθεί ότι θα σταθώ μόνο στα θετικά. Είχα πει στον
εαυτό μου, ότι θα μιλήσω μόνο για την ευλογία του να είσαι μουσικός. Για την
τεράστια συγκίνηση της συναυλίας μας με τον Κολια Μπλάχερ. Για την μυσταγωγία
της Ενάτης. Για τα γελαστά μάτια των παιδιών που έρχονται στις συναυλίες μας
και στις ανοιχτές μας δοκιμές και μας κοιτούν όλο λαχτάρα για να μάθουν. Για το
χειροκρότημα και τις χαρούμενες φωνές, Για
τα εκατοντάδες παιδιά που ρουφούσαν στο φουαγιέ του μεγάρου την παρουσίαση της
άρπας, ή των χάλκινων, ή των ξυλίνων πνευστών στα διαλείμματα των δοκιμών μας. Για
τα αυτόγραφα που μοιράζουμε μετά από τις εκπαιδευτικές μας συναυλίες στα
σχολεία. Για όλα αυτά που κάνουμε έξω από τις συμβατικές μας υποχρεώσεις, από
αγάπη και προσήλωση στην τέχνη και με μόνη ανταμοιβή ένα παιδικό χαμόγελο, ένα
μπράβο, ένα ευχαριστώ, ένα τρυφερό χεράκι στο δικό μας.
Και
θέλουμε να φωνάξουμε: Κύριοι σώστε τον Πολιτισμό! Αφήστε μας να υπάρχουμε, όπως υπάρχουμε έως
σήμερα από το 1943 και ας προσπαθήσουμε να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα από
κοινού. Φωνάξτε μας, συμβουλευτείτε μας και να είστε σίγουροι, ότι θα βρούμε
την καλύτερη δυνατή λύση. Γιατί κανένας δεν ξέρει καλύτερα από εμάς τα του
οίκου μας.
Αυτή
είναι η δική μας πεισματική παραμονή σε ό,τι υπήρξαμε
αλλά και σε αυτό που υπάρχουμε ακόμη.
Δεν χανόμαστε είπε
εκείνη,
ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΘΟΥΜΕ
λέμε εμείς και σας θέλουμε μαζί μας!
Για τον
Σ.Μ.Υ.Κ.Ο.Α.
Η Πρόεδρος
Νέλλη
Οικονομίδου
